برون شو ای غم از سینه که لطف یار می آید            تو هم ای دل ز من گم شو  که آن دلدار می آید

نگویم یار را شادی، که از شادی گذشته است او                مرا از فرط عشق او، ز شادی عار می آید

مسلمانان مسلمانان مسلمانی ز سر گیرید                  که کفر از شرم یار من مسلمان وار می آید

برو ای شکر، کین نعمت ز حد شکر بیرون شد                نخواهم صبر گرچه او ، گهی هم کار می آید

روید ای جمله صورتها، که صورتهای نو آمد                     علم هاتان نگون گردد، که آن بسیار می آید

در و دیوار این سینه، همی درد ز انبوهی                      که اندر در نمی گنجد ، پس از دیوار می آید

                                                           مولانا